<<<  FREŜAJ FRAMBOJ

                        Estis bongustegaj.
                        Ho, vere bongustegaj.
                        Precipe matene,
                        matenmanĝe,
                        kun maizflokoj
                        kaj lakto acida.
                        Ili estis.
                        Ĉar ili jam ne estas.
                        Kaj ne estos.
                        La arbustoj iĝis sovaĝaj.
                        Arbustoj!
                        Nur tigaĉoj restis.
                        Maldikaj kiel fadenoj.
                        Premis ilin
                        senbridaj rozujoj,
                        sovaĝaj denaske.
                        Belegaj,
                        sed nemanĝeblaj.
                        (Nemanĝeblaj?
                        Kiel do!
                        Kaj iliaj petaloj
                        stiritaj kun sukero?
                        Ne nepre en fritkukoj.
                        Ankaŭ en sandviĉoj.
                        Aŭ manĝataj rekte
                        el vazeto.)
                        Nun oni devas
                        atendi rubusojn.
                        Oni ne scias kiom longe.